Corona-virus (Deel 2)

Elke dag geeft onzekerheid en krijgen we nieuwe informatie over ‘het ding’ corona-virus dat iedereen bezighoudt op dit moment. Vanmiddag weer een live-persconferentie op tv gevolgd. Iedere dag neemt het aantal corona-besmettingen toe. Dodental door corona-virus stijgt van 12 naar 20 vandaag. Het normale leven dat we zo gewend zijn, is er even niet meer. Angst en onzekerheid neemt toe. Dit overvalt ons allemaal en we moeten onze verantwoordelijkheid nemen tegenover elkaar. Beslissingen maken die niet altijd even leuk of fijn zijn en ons dagelijkse leven verstoren. En dat geldt zeker niet alleen voor het personeel in de zorg. Ook de mensen die achter de schermen heel veel werk verzetten om 17 miljoen mensen in te lichten, actie ondernemen en zo snel mogelijk iedereen op de hoogte houden van alle ontwikkelingen rondom deze inmiddels Corona-crisis!

 

Er rolt een traan over mijn wang, niet omdat ik specifiek ergens verdrietig om ben, puur om de onmacht en angst die mij, ons allemaal overvalt. Een gevoel iets niet onder controle te kunnen hebben. Je mag elkaar niet aanraken, moet afstand houden van iedereen die je tegen komt, wast -tig keer per dag je handen en probeert niet in je gezicht te wrijven. Er voor elkaar zijn, op een manier die we niet van elkaar gewend zijn. Dit 'dingetje' dat corona-virus heet, is een probleem van ons allemaal. Dit kunnen we alleen SAMEN oplossen! Wat heb je nodig? Hoe gaat het met je? Hoe zorg je op dit moment voor jezelf, maar vooral ook voor de ander? Praat met elkaar! Vertel hoe je je voelt.

 

Vorige week zondag vierden we de 80e verjaardag van mijn lieve papa. We spreken als gezin met elkaar af, geen handen te schudden. Mijn partner, mijn schoonzus en ik werken alle drie in de zorg. In het begin waren er ooms, tantes en kennissen die zeiden: “Kom op, schei uit, wan onzin. Moet da nou echt zo?” “Ja, uhhh… sorry…”, zei ik dan ietwat onwennig. “Ik werk nu eenmaal met kwetsbare ouderen en wil heel graag gewoon mijn werk kunnen blijven doen.” En dan is er opeens begrip. We geven elleboogstoten en boxen met elkaar. Er wordt een beetje lacherig gedaan. Maar nu een week later wordt de ernst van de situatie toch door bijna iedereen wel ingezien.

 

Boos, bang of verdrietig

Mijn blog van gisteren ging over een griep-virus van 2 jaar geleden. Die maakte veel indruk op mij. Is het nu dan zoveel anders? Ja en Nee. Toentertijd was alleen onze afdeling in quarantaine. De meeste mensen hebben waarschijnlijk niet eens meegekregen wat er gaande was. Nu zit Brabant, Nederland, Europa en de rest van de wereld met vragen en onzekerheden. Iedereen voelt wel iets bij deze corona-virus. Of je nu boos, bang of verdrietig bent. De voorzorgsmaatregelen die getroffen worden, kun je overal terug lezen op de website van Brabantzorg en Social media. Daar zal ik niet over schrijven. Mijn gevoel en wat ik ervaar tijdens een dienst, daar wil ik over vertellen. 

 

Als ik mijn fiets in de fietsenstalling plaats, raak ik met mijn blote handen de klink van de deur aan. Bij het verlaten valt de deur automatisch in het slot. Dan loop ik naar de hoofdingang en word ik vriendelijk begroet door de receptioniste. Ik maak een praatje, vraag hoe het met haar is en vraag nieuwsgierig of iedereen gebruik maakt van de handpomp met desinfecterende alcohol die bij de deur naar de gang aan de muur hangt. Vrijwel iedereen ‘pompt’ een keer en dat doet me goed te horen en te zien. Er komt nog een collega binnen en samen lopen we naar de afdeling. Onze avonddienst gaat beginnen. Beiden ontsmetten we onze handen bij die pomp die bij de deur aan de muur hangt. “Ahhh… “ hoor ik mijn collega zeggen, “niet fijn. Ik heb schrale handen van 4 dagen wassen met zeep en alcohol.” Inderdaad denk ik, geen fijn gevoel. Alle tussendeuren naar de verschillende afdelingen zijn nu gesloten. Normaal staan ze altijd open. Dit is ook een maatregel om verspreiding te voorkomen. 

 

Koude handen

Eenmaal op kantoor, praten we even met elkaar over het corona-virus, lezen we de overdracht en zijn verder geen bijzonderheden. Geen bewoner is verkouden of heeft griepachtige verschijnselen. Gelukkig, denk ik bij mezelf. Hopelijk houden we dit zo! Als ik de huiskamer binnen kom gelopen, groet ik altijd elke bewoner. Bij de eerste bewoner, mevrouw van Narcissen ga ik al ‘de fout’ in. Ik aai met mijn handen over die van haar. “Oh… jij hebt koude handen!” Ik laat het niet merken, maar realiseer me dat ik zo toch eerst mijn handen moet wassen, voordat ik met koken mag beginnen. Met mijn gezicht ben ik voorover gebogen op ooghoogte gaan staan. Mevrouw van Narcissen zit in een rolstoel en anders moet ze wel heel hoog naar me kijken. Mijn gezicht is nog geen 40 cm bij haar vandaan. Ze heeft verdriet, ik luister aandachtig naar haar onsamenhangende woorden. Een heel verhaal wat ze me probeert te vertellen, ik herhaal sommige woorden, maar verder snap ik er niet veel van. Ik probeer haar gerust te stellen en aai met mijn handen over haar beide wangen. Ze pakt mijn linkerhand nu stevig vast en weigert voor een aantal minuten (of was het hooguit 30 seconden) los te laten. Ik vraag vriendelijk of ik toch mijn hand even terug krijg. “Ik ga niet weg” zeg ik, “ik wil alleen even eten gaan koken! We eten lekkere macaroni. Als u wilt, kom er gezellig bij zitten.” "Ooh. Lekker!" En zo gezegd zo gedaan. Ik krijg mijn hand terug, rijd de 95 jarige vrouw een stukje verder naar de keuken en ga vervolgens mijn handen wassen. Twee keer Happy Birthday zingen, zo las mijn partner me vorige week nog voor, zoals zij op het kinderdagverblijf de kinderen hun handen laten wassen! Dat zijn ongeveer 20 seconden. De andere bewoners groet ik deze keer met een simpel “Hallo allemaal, alles goed met jullie?” en ik blijf op gepaste afstand. Dit voelt niet fijn, maar is gewoon even niet anders. 

 

Wat ruikt het lekker

Ik verzamel alle ingrediënten bij de kookplaat. De vuile kopjes koffie en thee worden door familie op het aanrecht gezet en ik besluit het toch meteen even op te ruimen. Opgeruimd staat netjes en ik heb een hekel aan een vol aanrecht. En onmiddellijk bedenk ik me dat ik weer mijn handen moet wassen. Verschillende familieleden en andere bezoekers hebben uit de kopjes gedronken. Je weet het gewoon niet. Ik neem het zekere voor het onzekere en was weer mijn handen met zeep. Dan ga ik de uien snijden, de rode puntpaprika en de champignons. Verder vind ik een zak van 1 kg kant-en-klaar gesneden Chinese roerbakgroenten. Er staat dus macaroni op het menu en ik besluit een keer geen rode, maar witte macaroni te maken. I.p.v. tomatenpuree, tomatenblokjes en Italiaanse kruiden, gebruik ik kookroom en een bakje kruidenkaas! Terwijl de spekjes met de uien en knoflook in de pan liggen te bakken, hoor ik bij iedereen die de huiskamer binnenkomt gelopen hoe lekker het ruikt. Meneer Grutto komt met zijn rolstoel de keuken in getrippeld. Hij wil voor me langs, maar ik moet even in de la zijn om wat kruiden en specerijen toe te voegen aan de macaroni. Ik vraag hem vriendelijk of hij even naar achter kan gaan. Hij glimlacht en probeert het meteen. Toch lukt het hem niet, omdat zijn achterwiel blokkeert tegen een keukenkastje. Ik zeg dat ik hem een beetje wil helpen. “Ja, is goed.” krijg ik terug en met beiden handen pak ik de handgrepen van zijn rolstoel vast. Oeps… weer mijn handen wassen! 

 

Als ik na een klein uurtje het eten in de oven heb staan voor een lekker bruin korstje van de kaas, sta ik de twee grote pannen af te wassen met de hand. De vaatwasser staat ook alweer aan. Allerlei gedachten die weer door mijn hoofd gaan. Zo meteen het servies klaar zetten. Ik moet nog eten malen voor 6 bewoners. Mevrouw van Narcissen vindt het eten lekker smaken. Ik laat ze altijd mee ‘koken’, dat betekent vooral proeven en vragen of er nog zou of peper toegevoegd mag worden! Vandaag vond ze het meteen lekker. Krijgt mevrouw Sneeuwklokje nog extra zuurstof? Blijft meneer Kiviet vanavond eigenlijk eten? Oh... en op de salade die ik bij de macaroni serveer, moet nog slasaus. Toetjes! Ships ja, de toetjes ook nog even klaar zetten. En oh ja, appelmoes. Even een blik appelmoes open maken. En dan word ik wakker geschut: “Petra, mag ik de tafel al gaan dekken?” Mijn collega. Ik kijk op de klok. “Over 10 minuten!” is mijn korte antwoord. Geeft mij even de tijd om de vaatwasser leeg te ruimen en het eten te malen. Ik vraag of ze ondertussen de blikken appelmoes wil pakken en open mag maken. “Vergeet je handen niet te wassen!” “Oh, wat goed, dat je daar aan denkt!” "Dat ik daar aan denk? Het kost me op dit moment zoveel extra energie, dat vergeet ik niet!" denk ik bij mezelf.

 

Wees lief voor elkaar

De vaatwasser ruim ik leeg en opnieuw gaat er de vuile vaat weer in. Weer was ik mijn handen zorgvuldig. Ik hoest ondertussen een keer in mijn elleboog, want ook ik was afgelopen een beetje verkouden. En nee, geen koorts, en ik voelde me ook niet ziek genoeg om thuis te blijven. Voor de zekerheid nog contact gehad met mijn manager, want je weet het gewoon niet. Ik verontschuldigde me dat ik haar de avond van te voren al ‘stoorde’. “Geen probleem. Liever 1x te veel dan 1 x te weinig” was haar antwoord. Pfff… erg blij met deze reactie! De afwas is klaar. Het eten is gemalen. De tafels zijn gedekt. De bewoners zitten ondertussen ook allemaal aan tafel. Er kan gegeten worden. En dat is het moment dat ik de kamers op ga. Eten geven aan de mensen die op bed liggen. Ik begin bij mevrouw Sneeuwklokje, zoals altijd. Even mijn rustmomentje pakken. Bij binnenkomst op elke kamer, desinfecteer ik mijn handen met de alcohol die op elke kamer hangt. Niet vergeten om het straks weer te doen, als ik de kamer verlaat. En zo heb ik al tientallen keren mijn handen gewassen en is mijn dienst slechts 1,5 uur bezig. Ik begrijp nu ook de schrale handen van mijn collega. 

 

Als ik terug kom in de huiskamer, hoor ik van een collega dat er een algemene e-mail is binnengekomen met informatie met betrekking tot cliënten en medewerkers. Alle grote activiteiten worden gecanceld. Overleggen die niet noodzakelijk zijn, worden geschrapt en zo zijn er nog meer instructies van RIVM en GGD die we op moeten gaan volgen. Vandaag (15 maart) komen er weer nieuwe maatregelen bij. De duur van alle maatregelen is verlengt naar 6 april. En daarna? Niemand weet het… Dit doet wat met mij… Dit doet heel veel met ons allemaal… Dat weet ik zeker. Dus: Let goed op jezelf en denk ook aan een ander. ZORG VOOR ELKAAR! 

 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn voorjaarsbloemen en -vogels aan de beurt ;-)