Corona-virus (Deel 1)

Het is weer even geleden dat ik een blog heb geschreven. Dat is niet omdat er niets gebeurde. Er is op dit moment juist heel veel gaande. In Nederland. In Italië. In China. In de hele wereld. Het Corona-virus. Ik schreef er gisteren al over: Je mag je angstig, bang, boos en verdrietig voelen. Zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel gevoelens, zoveel gedachten. Zoveel… Iedereen vindt hier wel iets van. 

En het is natuurlijk geweldig te lezen en te volgen op social media hoe iedereen op dit moment mee leeft met alle zorgmedewerkers. Heel lief om zoveel complimenten en waardering te ontvangen van minister-president Rutte, familie, vrienden, je eigen werkgever tot de bakker om de hoek. Nu het Corona-virus het meest besproken onderwerp van de dag is, wil ik dit verhaal van twee jaar geleden alweer, toch nogmaals delen, want IEDERE DAG zorgen wij voor onze kwetsbare bewoners die zorg nodig hebben. En ja, nu zetten we nóg een stapje harder, wassen nóg vaker onze handen en maken we extra uren, omdat gaten in het rooster van zieke collega's opgevuld moeten worden. De zorg draait immers 24 uur per dag door. Het maakt heel veel indruk op mij. Vandaar dat ik dit verhaal van toen met jullie nogmaals wil delen. Het onderstaande blogverhaal schreef ik op 18 februari 2018, toen heerste er ook een flinke griep bij ons op de afdeling.

Griepvirus 2018

Het is landelijk in het nieuws geweest. Rond de carnaval was er sprake van een griepepidemie. Ook bij ons op de afdeling zijn een aantal mensen tegelijk getroffen door griepachtige verschijnselen. Er zijn monsters bij bewoners afgenomen, waaruit blijkt dat het om het griepvirus gaat. Sinds ik op de Nieuwe Hoeven werk, is dit de eerste keer dat er behoorlijke, extra maatregelen genomen moeten worden. Via e-mail worden personeel en familie op de hoogte gehouden. Als je vragen hebt, kun je die stellen aan de teammanager. Dat is natuurlijk erg goed en ik vind het dan ook een hele prestatie van het team, hoe goed hiermee om wordt gegaan. 

Beter voorkomen dan genezen.

Vanaf het moment dat je het te horen krijgt, gaat iedereen in de stand: “Beter voorkomen dan genezen”. Er worden mondkapjes voor gedaan, schorten worden na de zorg allemaal in de was gedaan, wegwerphandschoenen worden gedragen, bewoners die ziek zijn, blijven op hun kamer. Iedereen wast extra vaak zijn handen. Douchen als je thuiskomt en de kleren meteen in de was. Voor de duidelijkheid: iedereen mag gewoon door de hoofdingang naar binnen, maar als je eenmaal op Berkenlaan bent, mag je via de achteruitgang het pand verlaten. Dat betekent dat alle verzorgenden op de afdeling blijven eten. Niemand gaat naar het restaurant. Deze maatregelen zijn er ook voor de familie, dat wil dus zeggen, dat ook zij niet naar het restaurant lopen om iets te gaan drinken met de bewoner, aan wie ze een bezoek brengen. Er wordt extra inzet gevraagd van iedereen. De gastvrouwen zorgen dat er voldoende koffie, thee met een koekje is, dat er een liter extra soep wordt gemaakt en dat, ondanks al die extra mensen in de huiskamer het toch rustig en gepast gezellig blijft. De huishoudelijke dienst draait overuren en er wordt extra personeel ingezet om alle deurklinken, vloeren en beddengoed goed te reinigen. De trommels wasmachines draaien constant, aantallen zijn niet meer te tellen. Allemaal om te voorkomen, dat andere bewoners, familie of collega’s besmet worden. En de verzorgende zijn extra lief voor de bewoners en krijgen alle aandacht die nodig is om ze weer op de been te helpen. Er worden verse fruitsmoothies gemaakt en wat vaker schenken ze een glaasje drinken in. 

Lege plekken aan tafel…

Soms zijn bewoners van slag. Iedere vrijdag gaat Mw. Hoest bijvoorbeeld naar de kapper. Nu vroeg ze mij ook weer de kapper te bellen, want ze was bang dat ze haar vergeten waren. Probeer dan maar eens uit leggen, waarom dat nu niet kan. Ik vertelde haar dat het niet kon, vanwege alle zieke mensen. Mw. Hoest was intens verdrietig, maar gelukkig kreeg ze snel bezoek, werden haar nagels gelakt en ook haar haar nog even mooi gekapt. Als snel waren de tranen verdwenen. 

Of bewoners zien de lege plekken aan tafel. En begrijpen niet waarom hun medebewoner niet komt eten, zoals dat eigenlijk elke dag wel gebeurd. Mw. Snotneus is zelf ook niet helemaal fit, ze heeft geen griep, maar weinig eetlust en is erg moe. Ze herhaalt telkens de zin: “Dit is het einde van het losbandige leven.” Als ik vraag wat er na het losbandige leven komt, krijgt ze weer even die ondeugende glimlach op haar gezicht en zegt: “Dat is geheim! Dat is geheim!” Als ik vraag of ze dat geheim met mij wil delen, zegt ze: “Dat kan ik niet doen, dan ga je maar een deur verder kijken.” Ze ziet me iets opschrijven en als ik opkijk van mijn papier zegt ze: “Met jou kunde de oorlog winnen… Ja, ja, schrijf dat ook maar op!!! Jij bent me er eentje, dat heb ik van thuis uit meegekregen…” en heel even moet ze lachen. Nog geen minuut later is ze weer in diep slaap verzonken. Haar koffie is koud geworden, die ruim ik op, maar de fruitsmoothie laat ik nog even staan. Extra vitaminen zullen haar goed doen!! (Met verdriet hebben we een week later afscheid moeten nemen van Mw. Snotneus... R.I.P.)

Via deze weg, wil ik graag iedereen een pluim geven, voor het werken met aandacht, concentratie, extra hygiëne en meeleven van en voor onze bewoners, familie en collega’s onder elkaar! Hopelijk is de griep snel weer voorbij…. 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn verkoudheidsverschijnselen aan de beurt ;-)

PS. Op het moment ben ik een verhaal over het nieuwe Corona-virus aan het schrijven. "Gewoon" hoe het er afgelopen week aan toe is gegaan bij ons in het verpleeghuis. Jullie kunnen het binnenkort lezen!