Appeltjesdag

Zoals je in mijn vorige blog kon lezen, is er rondom ons verpleeghuis de Nieuwe Hoeven in Schaijk van alles te beleven. Als onze bewoners dan buiten zijn gaan wandelen met familie, collega’s of een vrijwilliger komen ze heel vaak terug met ‘spannende’ verhalen. Toen ik vanmiddag mijn fiets in de fietsenstalling weg ging zetten, hoorde ik ineens een bekende stem. Mevrouw Appelboom is net terug van een wandeling met een van haar vaste vrijwilligsters. Ze zit in een rolstoel met op haar schoot een tas vol met hele kleine gele appels. Terwijl ik de dames vriendelijk begroet, krijg ik een dankbaar: “Ha, ben jij er ook weer vandaag! Kom jij koken?” terug. Mw. Appelboom. Soms herkent ze je goed. De andere keer gaat alles langs haar heen. Vol enthousiasme, met in en rondom haar mond stukjes appel, vertelt ze dat het lekkere appeltjes zijn, die ze net geplukt hebben! “Nou, dan zullen we daar straks eens iets van gaan maken!’, zeg ik. “Ja, er zijn er nog veel meer!” “Dat klopt, maar we gaan nu eerst een ijsje eten”, zegt haar vrijwilligster. “Ja, hahaha… das waar!”, Geen stopwoord, maar “stopzinnetje”, dat Mw Appelboom vaak gebruikt, terwijl ze soms niet eens heeft gehoord wat je zei…

Reuze bonk

Eenmaal in de huiskamer, ben ik bezig met de aardappelen te koken, die ik net heb geschild. Ook het gehakt met de roerbakgroenten staat te pruttelen op een laag pitje. Mw. Appelboom staat nu even naast me om ‘mee te helpen’. Met haar licht knikkende knieën zie ik dat het haar moeite kost om op eigen benen te staan, dus ik begeleid haar naar de stoel die naast het fornuis staat. Kan ze even uitrusten. Ondertussen kijkt ze naar de pannen en vraagt of ik er al suiker in heb gedaan? Ze heeft het nog over de appels!! Ik laat zien, dat ik die nog niet geschild heb. “Daar ga ik zo aan beginnen. Tijd genoeg!”, zeg ik resoluut! En ondertussen, denk ik, het is bijna half 5, ik moet even 'n stapje harder lopen! Haha.. Maar daar is mijn collega-redder-in-nood-lefgozer: “Kan ik jou nog ergens mee helpen, Petra?” YES, wat een top team! Graag! en ik vraag of ze de toetjes alvast wil voorbereiden, zodat ik de appels kan gaan schillen. De appels! Echt waar, ze zijn niet groter dan een reuze bonk, waar ik 35 jaar geleden mee knikkerde. En terwijl ik sta te schillen, hoor ik naast me dat Mw. Appelboom er nog veel meer kan halen. "Er stonden wel 3 bomen met allemaal lekkere appels", zegt ze trots. Terwijl ik de appeltjes met kaneelsuiker in een beetje boter heb gebakken en in een schaal klaarzet bij de toetjes, wil Mw. Appelboom ze perse bij de warme maaltijd eten. En ach, waarom niet! Lekker toch? Zelfde dag, super vers, zelf geplukt (lees opgeraapt) en dus zelf opeten...

Samen genieten

Na het avondeten is Mevrouw Perenboom wat onrustig. Ze herhaalt constant de vraag: “Wat moet ik doen?” “Wat moet ik doen?” Dan ineens staat ze achter mij in de keuken, terwijl ik nog bezig ben met de vaat. “Wat moet ik doen?” vraagt ze nogmaals. Ik draai me om, ga wat door mijn knieën (Met mijn 1.85cm toch wel handig, dat ik de laatste tijd wat getraind heb op mijn squats, haha) en vraag wat mevrouw graag wil doen? “Dat weet ik niet.” “Wil je even mee helpen met afdrogen?” “Nee dat wil ik niet!” “Nog even de krant lezen?” “Nee, ook niet…” “Oh, haha, dat is prima,  maar wat zou je dan wel willen doen?” “Ik wil iets gezonds doen!” “Zou je graag een appel willen eten? Dat is ook gezond.” (Hoe ik daar ineens op kwam….?) “Kan dat dan?” “Jazeker kan dat, en ik heb gehoord dat u een heel lekker recept kent met appel en kaneel!” “Dat weet ik niet meer”, zegt ze teleurgesteld. Maar als ik het haar vertel, komt er een open blik in haar gezicht. Ze begint van oor tot oor te stralen! Wat leuk om te zien, dat sommige dingen van vroeger dan weer terug komen in het geheugen, al is het maar voor even! Dan staan we samen aan het aanrecht. We schillen de appel, snijden deze in allemaal dunnen plakjes, leggen ze vervolgens in een cirkel op het bord, we strooien kaneel en als finishing touch maken we het af met flink wat honing. Als ik vraag of het zo goed is, zegt Mw. Perenboom: “Er mag wel wat meer honing bij!” Ze glundert erbij. Dan mag het bord in de magnetron. Als de appeltjes zacht zijn, en de hele keuken voor de tweede keer die avond naar appel met kaneel ruikt, zit ze heerlijk te snoepen van haar eigen recept, zoals ze dat vroeger voor haar kinderen en ook nog voor haar kleinkinderen maakte! En toeval of niet: Op dat moment komt haar zoon op visite en kunnen ze SAMEN genieten!!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van fruitbomen aan de beurt ;-)