Als een raket naar Mars

Misschien herken je het wel. Echt waar, het is soms handig, maar vaak ook ‘n beetje overdreven. En toch iedereen doet er aan mee. Ik ook. Overal briefjes en formulieren voor maken… Want dat is zo makkelijk! Jazeker. Toch? … Ach wat zal ik zeggen? Op het moment zijn er 6 bewoners die ’s morgens op hun eigen kamer hun ontbijt krijgen geserveerd. Zij kunnen veelal niet zelfstandig meer eten, dus ‘De Zorg’ helpt. Bovenaan het lijstje staat Mw. Jupiter. Iedere ochtend ga ik als eerste naar haar toe. Waarom zij als eerste? Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Alhoewel, ik weet dat zij op dat moment niet verzorgd wordt en ze is bijna altijd al wakker als ik op haar kamer kom. Zo ook vandaag. De vla, die ik even warm gemaakt heb in de magnetron en daarna met brinta heb gemixt, vind ze lekker. Als ik haar mondhoeken afveeg, nadat het bord leeg is, doet ze haar mond nogmaals open, alsof ze nog meer zou lusten! Die topping van gekleurde hagelslag maakte het extra lekker, denk ik. “Straks kom ik terug met een lekkere koek bij de koffie!”, zeg ik geruststellend.

Wakker maken

Daarna loop ik naar mevrouw v.d. Sterren. Ik zie het groene lampje boven de deur al branden. Ben er bang voor, maar klop toch even op de deur. En inderdaad, mijn vermoeden klopte, ze wordt nog verzorgd. Ik ben over 5 minuten klaar, zegt mijn collega. “Rustig aan, ga ik toch eerst naar iemand anders. Geen probleem!” Ik weer terug de keuken in. Even af- en aankruisen, want een collega zou zo maar al naar iemand anders gelopen kunnen zijn voor zo’n heerlijk ontbijt. ;-) Op naar Dhr. Mars. Mijnheer Mars mag ik meestal wakker maken in de ochtend. Zo’n vervelend moment vind ik dat. Maar ja, de dag gaat weer gewoon beginnen, al zeg ik naderhand wel vaak, dat hij nog even zijn ogen dicht kan doen! En voordat ik weer van zijn slaapkamer ben, slaapt hij als een roos. 

Dan kom ik weer de huiskamer binnen, Ondertussen zitten er al 2 bewoners aan een tafel. Ik zie dat ze beiden de ontbijtkoek en thee op hebben. Ik besluit om eerst maar even een boterham voor ze te gaan maken. Kunnen zij ook niet meer zelfstandig eten, hoor ik je afvragen? Jawel hoor! Dat kunnen ze wel, maar het smeren blijkt lastig. Simpele handelingen als een mes vasthouden,  boter op een boterham smeren of kiezen wat je op het brood wil, kan heel moeilijk zijn. Door erbij te gaan zitten en korte vragen te stellen en door te laten zien wat je op het brood kan doen, kom je snel achter de wens van de cliënt. Vaak vraag ik naar ‘de bekende weg’, omdat ik weet wat ze graag eten. En op deze manier maken de bewoners toch zelf hun keuze wat ze willen eten! 

Slecht humeur?

Dan hoor ik dat Mw. Venus in de andere huiskamer wordt binnen gereden in haar rolstoel. Ik hoor dat ze boos is. Of is ze verdrietig? In ieder geval komt mijn collega vertellen dat ze vol onrust zit en niets wil eten of drinken. Zij kan niets goed doen. “Laat haar maar even”, zeg ik, “ik ga er zo wel even bij zitten.” En dat doe ik, nadat de twee bewoners aan deze tafel lekker van een boterham met jam zitten te genieten! 

Wat een verdriet heeft Mw. Venus. Ik bevestig wat ik zie en vraag vriendelijk: “Ik zie dat u zo’n verdriet heeft, mag ik even bij u komen zitten?" Er lopen dikke tranen over haar wangen. Als een klein kind, huilt ze. Ze vertelt van alles. Woorden schieten van hot naar her. Het ene moment moet ze boodschappen doen, dan vergeten we de kinderen: “Hoe kan dat toch?”, vraagt ze zich af. Ik knik en bevestig nogmaals haar woorden: “U bent er verdrietig om, hè, en volgens mij ook een beetje boos?” “Jaaa”, zegt ze nog steeds een beetje snikkend, “en het is toch ook niet normaal dat ze mij ‘s morgens wakker maken en meteen de kleren van het lijf scheuren. “Ik kan er niets aan doen, maar het was echt zo verschrikkelijk”, herhaalt ze telkens weer. En wat heb ik met haar te doen. Wat is ‘meneertje Alzheimer’ weer aan het spoken in haar hoofd. Met mijn ene hand pak ik haar hand vast en wrijf er met mijn duim liefkozend overheen. Mijn andere hand troost haar op de schouder. Ik luister. Ik knik met mijn hoofd. Af en toe herhaal ik een woord of stukje zin. Ik praat met haar mee. En tussendoor vraag ik of ze zin heeft in een kop thee. “Ja, thee is lekker”, zegt ook zij nu tussen neus en lippen door. Waarschijnlijk niet eens in de gaten, dat ze het zegt. “En wellicht kan ik ook een lekkere boterham met appelstroop voor u maken.” “Nou ja, ach, als dat er is, dan lus ik dat wel.” “Maar natuurlijk, ik kan het zo voor u klaar maken”. “Maar niet weglopen, dan ben ik weer alleen en dan komt zij dadelijk weer… door die deur daar…” En ze wijst en ze kijkt. En er rolt weer een dikke traan uit haar oog. Ik blijf bij haar zitten. Na een aantal minuten, pakt ze het hete theeglas in haar hand. “Die is wel heet”. “Jazeker, thee moet heet zijn, zegt u altijd.!" En heel langzaam komt er een glimlach op haar gezicht en zie ik de twinkel in haar ogen. Zonder nu iets te zeggen, begin ik langzaam de boterham met appelstroop te smeren. Ze kijkt van haar boterham naar mij en weer terug. Ik zeg niets. In 6 stukken maak ik de boterham klein. En voorzichtig begint ze te eten… "Eet smakelijk, mevrouw Venus, ik ben zo weer terug!"

" Nummer 4 "

En toen ben ik naar “nummer 4 op het briefje’ gelopen. Gadverdamme, ik ben blij dat er op het briefje geen (kamer)nummers staan, maar gewoon de namen van onze bewoners, dat maakt het iet minder erg... Ik sta nu dus voor de deur van Mijnheer Spaceshuttle. Ik klop zachtjes op de deur en vraag of ik binnen mag komen. Geen reactie. Slaapt hij nog? Het is pikkedonker op zijn kamer. Ik maak de lamp aan en groet hem. Ik heb 'm wakker gemaakt....  Hij ligt met zijn hoofd van de deur af, dus ziet me nog niet. Maar ik zie dat hij mijn stem al heeft herkend. Zijn ogen moeten even wennen aan het licht, maar dat duurt niet lang. Op de vraag of hij het niet koud heeft, krijg ik "Nee" te horen. Toch dek ik zijn blote, witte benen even af met het laken. Ziet er minder ‘bloot’ uit als ik eten ga geven. Als ik dan de sensor uit heb gezet, de groene knop heb ingedrukt, het bed omhoog heb gezet, de rugleuning naar voren, het servet onder zijn kin heb gedrapeerd en het bord met warme griesmeelpudding met kaneelsuiker in mijn hand heb gepakt, kunnen ‘we’ beginnen met eten. Als Dhr. Spaceshuttle aan tafel zit, gaat eten met zijn linkerhand nog goed. Nu in zijn bed liggend, vraag ik of ik hem mag helpen, dat eet een stuk gemakkelijker! Hij vind het fijn, dat ik hem help. Als hij zijn mond leeg heeft, hoor ik telkens "JA." Zo van: de volgende lepel pudding mag komen! En dat is ook deze ochtend niet anders. “Het lijkt wel of je in de sneltrein zit!, zeg ik, "heb je haast vandaag?" "Nee..." "Oh, dan is het goed, ik heb ook alle tijd, hoor!" Na 4 keer, zie ik een grijns op zijn gezicht komen. Ik begin al te grappen: “Wat krijg jij ineens een binnenpretje?!” "Even wachten…" zegt ie. Helemaal lachen in zichzelf. Dus ik weer "Grapjas: De hele tijd JA en nu EVEN WACHTEN!? Zitten we opeens in de stoptrein, ofzo?” Bijna verslikt hij zich in zijn eigen grapje! 

En zo lijkt er al een hele ochtend voorbij te zijn, maar zijn we slechts 3 kwartier verder! Ondertussen is het net 8:15 uur geweest en staan er nog 2 mensen op het lijstje. De dag zal vandaag ook weer veel te snel voorbij gaan…

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden in ons zonnestelsel aan de beurt ;-)