Trilogie 2020 Roller Coaster (1/3)

Afgelopen jaar 2020 was interessant en leerzaam. Dat ontdekte ik overigens pas toen de angst en het verdriet in mij voor een groot deel voorbij waren. (Het is er nog wel, maar kan het beter een plekje geven nu.) Er gebeurde dingen in de wereld, waarvan je niet snel kon bedenken dat het in het echt kon gebeuren. Eerst ‘ver weg in China’, totdat het steeds dichterbij kwam. Een virus dat Covid_19 heet, gooide alles op zijn kop. Voor sommigen pakten deze tijd positief uit, anderen hebben drama en groot verlies gekend. Hoe dan ook, het heeft ieders leven op een of andere manier wel veranderd. Of je nou jong of oud bent. Een ingrijpende tijd, waarin soms letterlijk alles stil kwam te staan. Geen verjaardagen vieren. Geen feestjes geven. Restaurants gesloten. Winkels dicht. Helaas ook geen bezoek in de verpleeghuizen. Nog nooit zo'n blauwe lucht in Nederland gezien. Nog nooit die akelige stilte, geen auto's of ander verkeer op weg naar mijn werk gevoeld. Veel mensen die stierven. In sommige families werd het plots stil. Heel stil. Hoe we in 2021 weer langzaamaan terug naar normaal gaan weet niemand. En wat zal normaal zijn? In deze blog van drie blik ik terug op afgelopen jaar, op wat corona bij mij teweeg heeft gebracht. Heel lang kon ik niks positiefs bedenken. Echt HELEMAAL niks. Nu kijk ik uit naar volgend jaar...

Magisch en verwoestend

2020 was ook het jaar waarin De Top2000 sinds lange tijd Queen (Bohemian Rhapsody) van de eerste plaats heeft gestoten. We hebben een nieuwe nummer 1. Toeval? Rollercoaster van Danny Vera. Alleen al het begin van dit lied: “Here we go. On this roller coaster life we know. With those crazy highs and real deep lows. I really don’t know why. And I will go…” Veel liedjes kwamen letterlijk ‘binnen’. Muziek is emotie. Nooit eerder voelde ik wat ik nu voelde. Wat een verdriet. Om alles. Om iedereen. Om beelden die ik zag. Op mijn werk. Op tv. Om wat er in de wereld gebeurde. Angst. Woede. Boos. Onmacht. Wat een onvoorspelbaar en onzichtbaar virus kan doen met de mens. Ik las ergens: “De hoogtepunten waren magisch, de dieptepunten verwoestend.” Helemaal mee eens. Van kleine dingen kon ik het meest genieten. Bizar gewoon. Ik zal dit jaar nooit meer vergeten. Veel plannen liepen uit op niks. Lege dagen. Geen gesprek zonder tranen. Heel veel tranen. Uren lang. Nog meer huilen. Kilometers wandelen. Geen contacten. Geen knuffels en aanrakingen. Wel door de bewoners van mijn afdeling in het verpleeghuis. Zij weten niet wat Corona is. Heel vaak handen wassen. De anderhalve meter afstand houden. Van iedereen. Maar het ergste; ook van mijn ouders, mijn broer of vrienden die door wat voor verlies dan ook, twee armen om hen heen, zo hard konden gebruiken. Mensen die mij in het begin negeerde, want jij werkt toch in die brandhaard? Kom maar niet in mijn buurt... En andersom wilde ik ook niet in de buurt van anderen komen, want stel dat ik iemand zou besmetten? 

Tijd is mijn beste vriend

Angsten die ik niet de baas kon. Gedachten die ik niet uit kon zetten. Ik schreef ze allemaal op. Wat waren het er veel. Zorgen voor anderen. Mezelf vergeten. En dan. Eindelijk. Ik mocht hulp vragen. Van mezelf! Het mocht er gewoon zijn. En dan stapje voor stapje. Tijd was mijn beste vriend. Wat duurde het lang. Uiteindelijk kwam die lach. Weer terug op mijn gezicht. Voorlopig nog wel verborgen achter een mondkapje, het is wat het is... Accepteren. Loslaten wat ik niet kan veranderen. Het klinkt zo makkelijk. Het was moeilijk. Mijn verstand wist het wel. Mijn gevoel zei precies het tegenovergestelde. Het jaar 2020 leerde me in elk geval weer veel nieuwe inzichten. 

Hier kan je meteen Deel 2/3 Trilogie 2020 Roller Coaster lezen!