10-jarig jubileum Brabantzorg

Het is nog vroeg in de ochtend als ik brood zit te smeren aan de eettafel met echtpaar Jubileum. Eerst zijn de ogen gericht op mijn snelle beweging van het smeren van de boter op het brood. “Zo dat heb je vaker gedaan!” “Jazeker, u ook?” “Nou ja…” zegt mijnheer nu twijfelend en nadenkend. “Ik deed. Het. Wel eens. Ja.“  Hij praat een stuk langzamer nu. “Doe. Je. Ook. Die. Uhhh…. ? ” En hij wijst naar de randen, die ik in zijn ogen ook nog even moet bedekken met wat boter. “Ge bent er nauw aon,” zeg ik met een licht Brabants dialect! “Jazeker, dat mag toch ook,” krijg ik terug. Als ik vraag wat hij op de boterham wil eten, zegt hij: "Hagelslag!"  Natuurlijk.. "Inderdaad", mijnheer Jubileum, "dan moet er ook OVERAL boter op de boterham!"  Ik had het kunnen weten…

Feest

Terwijl ik voor zijn vrouw met een handige broodschaar, de korsten van de boterhammen knip, ziet ze de roze-paarse rozet van 10 jaar Brabantzorg op mijn t-shirt zitten. Ze wijst er naar. Ik zie dat ze nieuwsgierig kijkt en vertel dat er vandaag groot feest is op de Nieuwe Hoeven. "We bestaan 10 jaar!" “Ohh.. en is dat vandaag?” “Ja, dat is vandaag!" En ik vertel verder: “Er is taart, er komt een poffertjeskraam en je kan ook nog sjoelen vanmiddag,” weet ik me ineens te herinneren! Dhr Jubileum is mee aan het luisteren en kijkt ook naar de versiering op mijn shirt en dan zegt hij ineens: “Je bent er zuinig op geweest! En 10 jaar? Dan zie je er nog goed uit.” Ik laat het daarbij… Weer een heerlijk moment om zo de dag te beginnen!! Als ik dan de boterham van zijn vrouw aan het smeren ben en er (na goed overleg overigens) heerlijke ambachtelijke aardbeienjam op smeer, zegt hij: “Ik ben verbaasd dat jij nog zo handig bent!” En dank je wel, het tweede compliment heb ik in de pocket. Haha, en het is pas 9 uur.

De buurvrouw

Als we rond de klok van half 11 aan de koffie zitten, ben ik inmiddels in de andere huiskamer. We delen samen koffie of thee met taart uit, die speciaal voor deze dag is gebakken door Caroussel Groen. Het zijn grote stukken slagroomtaart, maar het is heerlijk! Daar zit ook Dhr. Ballonnen in zijn luie fauteuil. Ik loop met een kop koffie naar hem toe. Terwijl ik die voor hem op het tafeltje zet, vraag ik of hij iets lekkers bij de koffie wil? Voordat ik kan zeggen dat we taart hebben, begint hij ondeugend te lachen met zijn pretogen: “Geef mij maar de buurvrouw!” Het was een grapje, en hij krijgt er zelf een kleur van en begint dan ontzettend hard te lachen…

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn de woorden van het 10-jarig jubileum aan de beurt ;-) )