Verder voelen dan je neus lang is

Binnenkort mag ik, samen met mijn collega-gastvrouwen, een cursus gaan volgen: "Verder voelen dan je neus lang is" Het wordt gegeven door miMakker Flups. Er is gevraagd een casus in te brengen over jezelf in contact met een bewoner, waarbij het contact niet (meer) vanzelfsprekend gaat. Zoals jullie in mijn blogverhalen lezen, gaat het contact maken met bewoners bij mij vaak als heel natuurlijk en vanzelf. Maar dat is echt niet altijd zo. Er zijn bewoners waarbij het soms een stuk moeilijker is. Dan is het fijn om situaties bespreekbaar te maken. En te leren hoe je daar mee om kan gaan.

Alhoewel ik voor mijn gevoel bij mevrouw Pollewop al veel contact kan maken, vraag ik me toch soms af, of ik er niet meer uit kan halen? Ik zal het eetmoment met haar schetsen, dat ik 's avonds met haar beleef. Misschien dat het dan duidelijk wordt, waarom ik deze casus wil inbrengen? Mevrouw Pollewop wordt rond de klok van 16 uur meestal uit de huiskamer naar haar slaapkamer en naar bed gebracht. Haar energie is dan op, ze kijkt vermoeid en haar hoofd gaat hangen. Soms maakt ze harde geluiden. Soms heb je niet eens in de gaten dat ze in de huiskamer is. Ze zit in een rolstoel. Het blauwe 'friemelkussen' met knopen, touw en lapjes stof, ligt op het blad voor haar, maar ze friemelt er op dit moment niet meer mee. Tijd om lekker een uurtje te gaan rusten, voordat ze rond 17 uur gaat eten.

Geen woorden

Het is 5 minuten over vijf, als ik zachtjes op haar kamerdeur klop. Ik wacht heel even en ga dan naar binnen. Ik groet haar vriendelijk (eerst met haar achternaam en ook meteen informeel bij haar voornaam) en zeg dat ik avondeten heb gemaakt. Ze opent haar ogen, kijkt me aan. Ik heb het idee dat ze me goed ziet en er komt een glimlach op haar gezicht. Bij alle handelingen die ik doe, vertel ik ook dat ik dat gaan doen. Ik ga de rugsteun van het bed omhoog zetten en gebaar met een open houding van mijn handen, die ik tegelijkertijd van laag naar hoog en naar me toe beweeg. Of ik stel een zin vragend: “Vindt u het goed als ik de servet om ga doen?” Dan wacht ik een paar seconden, maar vaak gaat haar mond al open! Dan zeg ik, dat ze wel heel veel zin heeft in het eten. Ook dan weer haar ogen die me aankijken en antwoord lijken te geven. Ik pak er een stoel bij en weer zeg ik hardop dat ik gezellig bij haar kom zitten. Vaak krijg ik dan een aai over mijn arm of er komt een geluid uit haar mond. Het zijn geen woorden, die ze zegt. Maar het voelt alsof ze wil zeggen: kom zitten, ik ben blij dat je er bent! Als ik dan het bord eten erbij heb gepakt, vertel ik wat ik klaar gemaakt heb, ik laat het haar zien en vraag of ze wil proeven? Voordat ik bij haar mond ben met de lepel, gaat haar mond opnieuw open. Nu kan ze echt een hap nemen! Mevrouw Pollewop kijkt me dan vaak weer aan. Met haar oogleden die soms naar beneden gaan, langzaam knipperend, lijkt het alsof ze wil zeggen: het is lekker. Maar ik weet het niet. Zolang ze haar mond opent om te eten, denk ik te weten dat ze het eten goed vindt smaken! Soms blijven haar lippen stijf op elkaar. Dan moet ze het eten nog doorslikken. Ze krijgt het eten gemalen, kan niet meer kauwen, maar soms 'vergeet' ze het door te slikken. Of ze krijgt een kleine hoestbui. Dan wacht ik even. Uiteindelijk heeft ze bijna altijd haar bord leeggegeten! 

Wat zie jij?

Zo lang als ik hier op Berkenlaan mag werken, zo lang ken ik mevrouw Pollewop al. Zo kan ze ook secondelang blijven staren naar het plafond in de hoek van de slaapkamer. Ik betrap mezelf erop dat ik soms ook die richting op kijk. Ik zie niets. Ik vraag me af: Wat zie jij? Soms maakt mevrouw dan ook geluiden. De ene keer hard en boos, de andere keer zacht en verdrietig. Een gevoel van machteloosheid overvalt me dan. Ik zou zo graag eens in dat hoofd van haar mee willen meekijken. Wat gebeurt er toch in die hersenen? En wat heeft ‘meneertje Alzheimer” nog meer in petto? Dat zal altijd de grote vraag blijven… Maar de grote vraag voor nu is voor mij duidelijk: Hoe kan ik nog meer contact met mevrouw Pollewop krijgen? (Ik hou jullie op de hoogte!)

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is een oude bekende aan de beurt ;-)