Belevingsgerichte zorg · 21.05.2020

Ik klop op de kamerdeur van meneer van Buren. Ik vraag of ik binnen mag komen. Een zacht gekreun vanuit het bed, voelt als een ‘ja’. Langzaam maak ik de deur open en ik loop verder. Terwijl ik het dienblad met warme ontbijtpap en een 'topping' van gekleurde hagelslag op het opklaptafeltje zet, sta ik na 3 stappen naast zijn bed om mijn gezicht te laten zien. Heel langzaam gaan de ogen dan echt open. Ik zeg zachtjes: “Goedemorgen!” En zodra meneer van Buren mijn gezicht ziet, krijg ik al...