Huidhonger of gaat liefde door de maag

Zijn er dingen veranderd, sinds Corona? Heel veel dingen. Soms zichtbaar. Soms niet. Soms heel groot. Soms heel klein. Soms mooi, soms verdrietig. Soms deel ik ze met jullie, soms kan ik het echt niet.

Aanraken

Zo plaatste ik van het weekend al op mijn Instagram-account (“Petra geeft kleur”) een bericht over hoe onmogelijk het eigenlijk is om anderhalve meter afstand te houden en niet te mogen knuffelen met onze bewoners. Een hand op een schouder, een aai over die vaak oude verrimpelde handen, een knuffel of zomaar een hand schudden. De mensen laten voelen, dat je er voor ze bent. Het is de normaalste zaak van de wereld. Door het Corona-virus mag het nu niet. Veiligheid staat voorop. Maar voor mensen met dementie is aanraken zo belangrijk. Voor velen is de gewone taal niet meer vanzelfsprekend. Knuffelen is dan een uitstekend communicatiemiddel. En dat kan nu niet. Dat doet wel wat met mij. (Zie ook mijn vlog bij de Frontberichten van Brabantzorg)

Ik zie het woord ‘huidhonger’ steeds voorbij komen in alle kranten en op sociale media. Onze huid is ons grootste orgaan. Het beschermt letterlijk ons binnenste met de buitenwereld. Aanraking is een eerste levensbehoefte. Liefdevolle aanrakingen zijn gezond! Het is goed voor ons algehele welbevinden, voor onszelf als ook voor de ander. Wist je dat je huid twee kanten op kan communiceren? Aan de buitenkant kan je voelen of het koud of warm is buiten. Het biedt je bescherming. Maar ook wat er binnenin je lichaam gebeurt, kan de huid laten voelen. Denk aan kippenvel, blozen van schaamte of rillingen van verliefdheid of juist van enge verhalen. Aanrakingen en knuffels zijn dus heel belangrijk, geven warmte en liefde en zijn onmisbaar voor onze bewoners, maar eigenlijk voor ons allemaal! En dus ‘gaat de liefde NU door de maag’. Dat is wat ik schreef en daarover zal ik nu ook weer schrijven. Ik wil de lichtpuntjes blijven zien! En met jullie delen...

Taart

Iedere zondagochtend taart bij de koffie. Dat is niet veranderd! Onze bewoners genieten er telkens weer zichtbaar van. Zo zit meneer Slagroomtaart heerlijk met zijn vork in de Schwarzwalderkirsch te prikken. Wat leuk is om te vertellen, dat hij altijd zijn bord helemaal leeg schraapt. Zie je het voor je? Dat je niet eens meer kan zien of hij spaghetti of een gehaktbal met boontjes en piepers in de jus heeft gegeten! En dat alleen met zijn linkerhand. Zijn rechterhand kan hij niet meer gebruiken. Ik vind dat steeds fantastisch om te zien! Als wij vinden dat hij zijn bord heeft leeg gegeten, kan meneer Slagroomtaart er nóg meer vanaf schrapen! Echt waar. Je mag zijn bord ook niet eerder onder zijn neus vandaag trekken. Het kan bijna 'schoon' terug in de kast. Haha, heerlijk als mensen zo genieten van het eten. Als een collega van me vraagt aan meneer Slagroomtaart of de taart lekker was, heeft hij moeite om de woorden uit te spreken. “Nee… nie… nie…” “Wat? Is het niet lekker?” onderbreekt mijn collega en alsof hij haar niet gehoord heeft, gaat ie onverstoord verder: “Nie… Nie… Nie genoeg!” gooit hij er dan in één keer met een diepe zucht uit!

Dikke duim

En dit zijn die kleine mooie momenten, vooral nu in deze Corona-crisis. Ook als je weet dat meneer nog maar weinig woorden zegt. Vandaag krijg ik ook heel veel dikke duimen van hem. Dan ben ik bezig in de keuken en hoor ik iemand roepen “Hé..!” Niet commanderend, gewoon een geluid om aandacht te vragen. Dan kijk ik om het hoekje en vraag heel kort: “Wat is ’t?” Ik krijg iedere keer met zijn duim omhoog stekend, de woorden: “”Zooo, hè!”, te horen. Je zou die hele grote glimlach op zijn gezicht en lachende ogen er eens bij moeten zien. Zijn manier om mij te bedanken! En dan krijgt hij er een terug van mij: Een dikke duim “Zo hè, meneer Slagroomtaart. Jij ook bedankt en graag gedaan!” En dit ‘riedeltje’ herhaalde zich vanochtend wel een keer of zes, zeven acht. Ik ben echt de tel kwijt geraakt. Ja, daar kan ik nu des te meer van genieten. Ik heb het al zo vaak gezegd, maar waar een klein gebaar toch zo groots in kan zijn. In zijn rapportage lees je dan vandaag waarschijnlijk, meneer was goed gestemd en heeft goed gegeten. Nou, het was ECHT véél meer dan dat! 

Ook mevrouw Appelflap zit nog bij ons aan tafel. Ze geniet zichtbaar van haar kopje hete thee. De taart is heerlijk. Ze eet het stuk helemaal op, al heeft ze een laat ontbijt vandaag gehad en er liggen stukjes taart op de grond. Gevallen waarschijnlijk toen haar arm net te kort was om van het bord naar haar mond te gaan. Als ik dan heel overdreven, in haar ogen dan, een slok van mijn koffie drink en zeg: “De koffie smaakt me echt heerrrlijk!” Zegt ze, met twee knipogen: “Ja ja, je hebt ‘m zeker zelf gezet!” 

Dubbele koffie

En dan dwalen mijn gedachten af naar de lunch voor zometeen en de Zondagse soep, die ik zo ‘af ga maken’. De soep had ik namelijk gisteren tijdens mijn late dienst alvast even opgezet. Soepvlees, mergpijpje, 2 hele uien (Met schil, dan krijg je lekkere donkere soep, zegt mijn moeder altijd!) een winterpeen, prei en 3 laurierbladen en wat bouillonpoeder. En oh ja, ik had ook nog wat takjes tijm toegevoegd. Vanmorgen om 9 uur weer op een klein pitje, het vlees verder laten garen. Maar goed, die gedachten duren slechts enkele seconden. Aan de tafel achter mij, hoor ik meneer v.d. Limburgse Abrikozenvlaai, vragen om een dubbele koffie. Ik draai me om, loop naar hem toe en vraag “Verstond ik dat goed, wil je graag nog een dubbele koffie?” “Jazeker!” “En ik vraag heel onnozel “Hoe maak ik die dubbel koffie dan?” “Nou, das niet zo moeilijk” zegt ie. “Oh, wil je me dan helpen, want ik weet het echt niet?” “Gewoon, hier een kopje en dan hier nog een kopje.” Hij krijgt pretogen in zijn gezicht, kijkt me heel vriendelijk aan, maar zonder blikken of blozen. Hij meent het gewoon. Ik vind het zo grappig, en vraag of hij dan zeker ook een dubbele koek erbij wil? En dan moet hij zelf ook hard lachen!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer taarten aan de beurt ;-)