Hoe gaat het

Hoe gaat het? Een simpele vraag die we elkaar nu elke dag meerdere keren per dag stellen. Vooral als mijn collega’s even pauze hebben wanneer ze van de Cohort afdeling komen en bijna letterlijk om lucht komen snakken. Ik vraag of ze geen hoofdpijn krijgen van dat kapje op hun neus en mond. Hoe het is om de bewoners zo ziek te zien? Ik toon belangstelling, ik wil er voor ze zijn, maar ik weet het antwoord al. Bewoners zijn uitgeput, vechten zolang het kan. Verdrietig genoeg zijn er al meerdere overleden... Het is en blijft heftig om te zien en mee te maken. Toch is het fijn, dat iedereen zijn verhaal even kan doen. Een luisterend oor is zo belangrijk, altijd al, maar nu helemaal.

Super spannend, onrustig en angstig, waren we allemaal wel in het begin, nog maar 3 weken geleden. Iedereen was zoekende en vroeg zich van alles af. Hoe te handelen? Wat te doen? Wie doet wat? Worden we allemaal ziek? Hoe groot is de kans dat wij onze bewoners besmetten. En zij ons? Hoe lang gaat dit duren? Honderden vragen die door je hoofd spoken. Die angst is reëel, maar piekeren helpt niet om goed te kunnen presteren op het moment dat we er voor onze bewoners moeten zijn. Het is zo belangrijk om juist nu mooie momenten te creëren om positieve energie ergens vandaan te halen die we nu zo hard nodig hebben. 

Bewust extra aandacht

Op het moment lijkt het wat meer onder controle, al blijven we heftige dingen zien en meemaken. Ik hoorde afgelopen week Sarah Blom (ouderenpsycholoog) in een interview bij Tijd voor Max vertellen over ‘mindful’ werken. Het heeft zo weinig zin om te piekeren. Doe wat je kan en binnen je mogelijkheden ligt. Als je op de hoogte bent van alle protocollen en maatregelen, kan je niet meer doen. Haal het best mogelijke uit jezelf om de goede en mooie momenten in de zorg zo fijn mogelijk te laten zijn. Op het moment dat je bij een bewoner aan ‘t zorgen bent, probeer dan ook echt in dat moment te zijn. Probeer een praatje te maken, als dat kan. Schenk een beetje extra aandacht, Geef je eten, doe dat dan bewust. Vertel wat je hebt klaar gemaakt, vraag of het lekker is. Als je een kamer binnen gaat, sta met beide benen op de grond, adem in adem uit. Zeg krachtzinnen tegen jezelf: ‘We doen het samen! Je staat niet alleen. Je hebt het vaker gedaan. Ik kan dit!’ Een collega van me zei:  “Ja Petra, het klinkt zo simpel, maar het is soms makkelijker gezegd dan gedaan…” “Probeer het eens” zei ik vol goede moed.” En daar stond ze met een dienblad met drinken in haar handen voor de bewoners die op de kamers blijven. “Succes en ik hoor straks wel hoe jij het ervaren hebt.” 

Ook ik heb veel negatieve, angstige gevoelens ervaren afgelopen weken. Als je een paar dagen niet gewerkt hebt, is het best spannend om weer te gaan. Het is opvallend stil onderweg als ik op mijn fiets naar Schaijk rijd. Zodra je de oprijlaan van de Nieuwe Hoeven op komt gefietst, zie je de vele lege parkeerplaatsen. Heel veel gedachten spoken dan door je hoofd. De wijze woorden van Sarah Blom helpen mij dan om met twee benen op de grond te blijven. Ik heb de handvaten in dit blogverhaal geschreven, omdat ik hoop dat ze anderen ook mogen helpen. 

Aandacht maakt alles mooier

Als ik met mevrouw Druif (95 jaar) wat zit te kletsen over een sappige peer, die ik net voor haar geschild heb, hoe lekker ze een stukje fruit vindt, brengt mijn collega een andere bewoonster, mevrouw van Peren, (93 jaar) naar bed. Terwijl ze langs mij op komt gelopen, hangend met 1 arm op haar rollator, kijkt die 1.50m. lange vrouw mij aan. (Tja, ik kan er niets anders van maken, veel groter is ze echt niet…) Ik zit op ooghoogte. Als onze ogen elkaar kruisen, zie ik herkenning en een twinkeling in haar ogen. “Ik ga naar bed!” “Welterusten, vriendinnetje. Slaap lekker en morgen gezond weer op!” “Ha ha, ja ja, dat is ook…” Ze blijft stil staan. Mij aankijkend. En ik zie en hoor aan haar reactie dat ze me echt niet verstaan heeft. Als ik de zin nog een keer herhaal en nu wat harder, hoort ze me blijkbaar wel! “Jij ook!” Ik krijg heel veel handkussen achter elkaar naar mij toe geworpen met haar kleine hand. Ik krijg tranen in mijn ogen en tegelijkertijd een grote glimlach op mijn gezicht. Ik zie de rimpels op haar hand zo diep en merk op dat haar half rode nagels weer gelakt mogen worden. Hmmm… hoe mindful! Je ziet wel weer: het zijn echt de kleine dingen die het doen. Waar een klein gebaar met zoveel liefde nu zo groot in kan zijn… Aandacht maakt echt alles mooier!

Wandelen doet me goed. Schrijven ook. Mindfulness ook, al val ik vaak in slaap! Ik slaap veel nu, kost me gewoon heel veel extra energie. Maar ik kan het goed accepteren nu en een plekje geven, al laat ik regelmatig een traan over mijn wang rollen. En ja, ook voor mij en mijn collega’s is er psychologische hulp vanuit Brabantzorg. Dat is heel erg fijn! Maar het blijft ook ook heel prettig met je directe collega’s te praten. Er voor elkaar te zijn. En iedereen moet hier zelf in weg zien te vinden. Wat voor mij werkt, kan voor een ander niet prettig zijn. Maar vraag en blijf soms even doorvragen wat de ander nodig heeft. De simpele vraag: “Hoe gaat het?” heeft nu nog meer betekenis gekregen! Met je hart kun je alles nog doen, veerkracht heb je nu nodig en is belangrijker dan ooit.

Ps. Mijn collega was blij met de tip. Twee keer kon ze het toepassen deze vanavond! En ze merkte dat ze echt even in het moment kon zijn. Zonder dat haar gedachten aan het piekeren waren. Trots op jou. En op al mijn collega’s! Hou vol! En ik hoop met heel mijn zorghart dat we hier met zijn allen doorheen komen!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is fruit aan de beurt ;-)