Herinneringen voor later

Een bewoner is helemaal weg van mijn boek ‘Petra geeft KLEUR aan de zorg’ Hij wil misschien ook een boek schrijven voor later. Of in ieder geval herinneringen vastleggen voor zijn vrouw en kinderen. In het begin van zijn diagnose Alzheimer schreef hij in kleine notitieboekjes. Hij heeft ze allemaal aan mij laten zien. Meerdere keren. Nu pakt meneer van Digitale af en toe zijn iPad erbij. Dan typt hij korte stukjes tekst. Soms alleen maar losse woorden of zinnen. Ik ben zeer vereerd dat hij mij soms mee laat lezen. Het zijn erg persoonlijke dingen, die hij mij laat zien. Hoe hij zich voelt bijvoorbeeld, of over de machteloos- en vergeetachtigheid die Alzheimer met zich meebrengt. Maar ook over de dagelijkse dingen die hij mee maakt. De kleine onverwachte momenten met andere bewoners, die hem soms irriteren, soms aan het lachen maken, waar hij zeker van geniet! Dat zijn de verhalen waar meneer van Digitale over wil schrijven. Ik geef hem tips. Hij is nieuwsgierig. Wil blijven leren. Al valt het niet mee om alles te onthouden. Het zou mooi zijn en hij hoopt zelf ook dat er ooit een boek mag komen, waarin hij zijn ervaringen met Alzheimer kan laten zien aan andere jonge mensen die deze ziekte krijgen. 

Gisteren sprak meneer van Digitale een collega aan, dat hij mij ‘moest’ spreken. Het was niet heel dringend, maar wanneer ik weer aan het werk zou zijn, zou hij me graag iets willen laten zien. Vandaag herinnerde ik hem eraan: “Jij wilde iets vragen over je iPad?” "Ja, maar ik weet niet of je tijd hebt?" vroeg hij bescheiden. “Geen probleem, ik maak tijd voor jou. Al weet ik niet of ik je kan helpen. Ik zal mijn best doen!” zeg ik eerlijk. Tegen 20 uur komt hij, zoals bijna iedere avond, naar de huiskamer. "Heb je even?" "Jazeker, pak je iPad er maar bij!" Terwijl ik naast hem op de bank zit, met een kop koffie voor onze neus, laat hij een zwarte foto zien. De foto lijkt verdwaald tussen zijn korte teksten te staan, in zijn Notities-app. “Kijk, die heb ik per ongeluk gemaakt denk ik." “Oh, dat kan! Maar die kunnen we weghalen...” “Ik geloof dat ik in slaap ben gevallen. Dat gebeurt me wel vaker. En toen is deze foto per ongeluk gemaakt?” herhaalt hij nu. “Maar dat geeft toch niks, we kunnen de foto gewoon verwijderen?” zeg ik in de de veronderstelling dat hij is vergeten hoe hij een foto kan verwijderen. “Wacht even” , zegt ie enthousiast en met een grote lach op zijn gezicht: “Ik heb dit er later bij geschreven: Vandaag een zwarte dag in mijn leven? Gelukkig niet! " “Haha, geweldig gevonden! Gelukkig heeft je jongste zoon het van geen vreemden: Je moet zelf de slingers ophangen, pap, anders is het nooit een feestje!” 

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners.)