Even die aandacht, even de klets

Terwijl ik deze ochtend aan mijn ontbijt zit, beetje te scrollen op mijn telefoon, voordat mijn werkweekend vanmiddag gaat beginnen, schieten mijn gedachten even terug naar een paar weken geleden:

Ik mag deze ochtend het ontbijt in de andere huiskamer verzorgen. In de verte op de gang hoor ik haar al een beetje mopperen. "Het is koud. Wanneer mag ik naar huis? Waar gaan we heen?" Mevrouw Koffielepel. Ze woont nog niet zo lang in het verpleeghuis. Maar ze weet heel goed wat ze wil. Mijn collega brengt haar de huiskamer binnen. “Goedemorgen” groet ik ze beiden. Brabantse tongval: “Durske, ben ik hier wel goewd? Ik heb ut zo kou. En ik zie hellemoal niemand.” Ik ga bij mevrouw zitten en aai over haar rug: “Kom eens bij me, als ik het koud heb, aait ons mam altijd over mijn rug”, zeg ik. “Och das lekker werrem” krijg ik dankbaar terug. En tegelijkertijd zeg ik: “Wat fijn dat u er bent, u zit hier zeker goed, als u zin heeft in een warm kopje koffie! Ze kijkt me aan. “Koffie? Dat zou lekker zijn. En zeg geen U alsjeblieft, dan voel ik me zo oud!”

Mevrouw Koffielepel heeft ook zin in een boterham, maar ze wil eerst weten waar ik vandaan kom. Als ik "Geboren in Schaijk" zeg, reageert ze: “Ach daar kan jij ôk niks aan doen.” Ik begin te lachen. Goedemorgen! Deze jongedame is niet op haar mondje gevallen. Ze reageert snel, gevat en alert: “Ach, het doet gelukkig geen pijn, toch?” probeert ze het meteen goed te praten. Ik kan er wel om lachen. Dan valt haar op dat ik zo groot ben. En ja, mevrouw zit in een rolstoel, dus lijkt sowieso wat kleiner. Groot is ze niet. Haar twee achterkleinkinderen noemen haar niet voor niks KLEINE OMA.

“Hoe komt dat? Dat je zo groot bent?” vraagt ze serieus. Dus ik antwoord dat ik nu kan zeggen dat ik een heel lief en braaf meisje was vroeger en iets met veel schoppen onder mijn kont, maar ze begint meteen te lachen: “Deugniet. Ik geleuf d’r niks af.” “Ik kreeg wel goed en gezond te eten thuis,” probeer ik dan. “Ja, dat kreeg ik ook. Behalve groenten, die lust ik niet. Dus. Da wil niks zegguh. Ik ben nie groter geworden, dan dit.” zegt ze haar hoofd buigend naar de boterham met aardbeienjam die ik ondertussen in kleine stukjes voor haar heb gesneden. “Mmm, dit is lekker!” Het eerste stukje zit al in haar mond. Even die aandacht, even de klets. Goed begin van de dag. Mevrouw begint in alle rust te eten. “Geniet van je ontbijt!”

Ps. Mevrouw Koffielepel is misschien klein, maar vorige maand wel 100 jaar oud geworden!

Over U gesproken... ;-)

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners.)