Dag Vrouwtje Theelepel

We hebben 2020 achter ons gelaten. Wat heeft het Corona-virus veel impact op iedereen gehad en voor veel verdriet, angst en ellende gezorgd. Gelukkig is het op dit moment rustig wat besmettingen betreft. Ik klop het af op onbehandeld hout, maar hopelijk kunnen we dit vasthouden. Het is erg fijn te horen dat veel van mijn collega’s zich laten vaccineren. Ik ben ook bijna aan de beurt! En wat ik vandaag in de nieuwsberichten lees, mogen ook de bewoners van de verpleeghuizen van Brabantzorg als een van de eersten de prik gaan krijgen. Goed nieuws! Dat zijn positieve lichtpuntjes, die ons hopelijk weer richting het ‘normale’ leven gaan brengen. Vorig jaar hebben we van veel bewoners afscheid moeten nemen. En dan gaat het niet zozeer om, dat we bang zijn dat bewoners sterven. In ons werk, in de ouderenzorg, weet je dat mensen vroeg of iets later komen te overlijden. Maar wel het voelen van de angst, heel veel bewoners tegelijk in korte tijd en de manier waarop het gebeurde in die eerste golf... Geen familie of naasten. Eenzaamheid. Geen afscheid kunnen nemen. Alleen sterven. Corona sloeg genadeloos toe. Gelukkig was er nog wel de warmte en liefde die collega’s gaven aan cliënten terwijl zij hun laatste adem uitbliezen... 

Het is stil

Het jaar 2021 is goed en wel van start gegaan en ‘zomaar’ piepen er weer bewoners tussen uit. Op een gegeven moment zijn de ‘motortjes’ gewoon op. Wint de ziekte dementie. Of welke oorzaak er ook mag zijn. En dat gebeurt dan soms toch plots en een beetje onverwacht. Mevrouw Theelepel was ergens geboren in de jaren ‘20. De negentig allang gepasseerd. Ik hoor je denken: mooie leeftijd, toch? Jazeker wel, maar wat zal ik haar missen. Het is stil in de huiskamer. De vrouw die me wekelijks natte kussen op mijn wangen gaf. Letterlijk op ‘haar’ stoel (met 2 zachte kussentjes) midden in het gangpad, van de keuken naar de huiskamer, naast me ging zitten. Dan kookte ik eten voor alle bewoners. Elke keer pakte ik een theelepeltje uit de grote besteklade en liet ik haar het eten proeven dat ik aan het bereiden was. Heel vaak moest ik zout toevoegen aan de aardappelpuree. “Flauw” zei ze dan kort maar krachtig “Moet zout bij!” En dat deed ik. Soms een beetje, soms was ik het echt vergeten en heel soms gebruikte ik een beetje nep zout. (Knipoog) Een jaar geleden schilde ze nog iedere dag mee de aardappelen. Drie kilo. Elke dag. Wat een schat. Niemand kon zo lekker koken als zij. “Jij kan het ook wel!” zei ze dan. “Heb ik allemaal van jou geleerd!” zei ik dan dankbaar en trots tegen haar. “Ja, da is ôk!” zei ze dan altijd glunderend en lachend terug. Iedere dag weer. En ja, ook iedere dag weer genoot ik van deze gesprekken. Al had ik ze al 100x gehoord. Oh… ik herinner me ook nog die keer dat ik brood pap van appelcompote, kwark, vanillevla, wit brood en kaneelsuiker had gemaakt! Dan liet ik haar de opscheplepel aflikken. Wat genoot ze van lekker en vooral zoet eten! Taart, witte boterhammen met (alleen maar) aardbeienjam of haar glas thee met 6 scheppen suiker! 

Nog een leuke anekdote!

Toen ze terug kwam van een wandeling op een mooie zomerse dag met haar buddy. Enthousiast vertelde ze dat ze naar een ‘ander bungalowpark’ waren geweest. Het was er zo mooi. En dat ze daar een heerlijk ijsje hadden gegeten samen! Wat kon deze vrouw genieten van de kleine dingen in het leven. Mevrouw Theelepel was een vrouw die als ze NEE zei, ook echt NEE bedoelde. Ook heel duidelijk in het innemen van haar medicijnen: Wilde ze niet, dan sloeg ze de pillen soms letterlijk uit je handen. Dan wist je: Helaas pindakaas! De dame met dementie, in sommige dingen vergeetachtig en soms verward, maar die mij altijd groette met een grote glimlach: “Ha, bende d’r ôk wèr?” Al was ik 3 weken op vakantie geweest! Haar oplettendheid als je nieuwe schoenen of een andere bloesje droeg. Ze zag het meteen! En gaf je ook altijd een welgemeend en eerlijk compliment. Hangend met haar rechterarm op haar rollator. Zo werd ze nog kleiner, dan ze al was. Dan ging ik bijna op mijn knieën voor haar, om op ooghoogte te kunnen praten! En wat heb ik veel van haar geleerd, zonder dat zij het zelf door had, over hoe om te gaan met onze kwetsbare bewoners! Hele mooie en speciale momenten met mevrouw Theelepel mogen beleven. Geweldige blogverhalen over jou mogen schrijven! Jij was een heel bijzonder, prachtig en uniek mens. Wat missen we jou allemaal op de afdeling... Dag mevrouw Theelepel, R.I.P.

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is een tekenfilmfiguur uit de jaren '80 aan de beurt ;-)