Daar bij die 'Philipsmolen'

Een bewoonster en ik waren gevraagd om mee te werken aan een filmopname voor 412TV uit Oss. In gesprek gaan met bewoners door middel van een Herinneringskoffer ‘Oss Vruuger–Straatbeeld’ die is gemaakt door het Stadsarchief Oss en de Bibliotheek Oss. Wat een leuk idee! Ik heb de koffer nu een paar keer mogen gebruiken. Er zit een complete handleiding bij, maar zodra mensen de foto's al zien, vertellen ze persoonlijke verhalen. Een lach komt op het gezicht en ogen gaan sprankelen. Het SAMEN delen van herinneringen van vroeger is mooi!

Ik ga natuurlijk niet veel verklappen, maar wat vloog dit 'kletsuurtje' voorbij. Kopje koffie, kuukske (alhoewel ze in Amsterdam gewoon ‘koekje’ zeggen) A3-foto’s van het straatbeeld van Vruuger in Oss en een cd-tje van Noud Bongers, waar " 't achterum kermis is ’! Of dat in Amsterdam ook zo is, waar deze 80 plus dame ook lange tijd heeft gewoond? Voor jullie een vraag, voor mij een weet! Hoe dan ook, voor mevrouw de Bengel voelt Oss altijd nog steeds als thuiskomen. Wat heeft zij genoten van dit leuke gesprek dat ik met haar mocht hebben, terwijl de camera op ons gericht bleef staan.

Overal dichtbij

Geen ziekte is fijn om te krijgen, ook dementie niet. Maar leuke momenten zijn er vaak nog heel veel. Van die lichtpuntjes die je met anderen wilt delen. Zo vertelt mevrouw de Bengel deze ochtend, vaker dan ik vingers op één hand kan tellen, steeds hetzelfde verhaal over het grote gezin waar ze uitkomt. Dat ze met heel veel kinderen thuis waren. (Het exacte aantal dat hoor of lees je nog wel!) Hoe veel liefde ze heeft ontvangen van haar ouders. Over de goede band die ze toen en nu nog steeds met al haar broers en zussen heeft. Dat ze overal dichtbij woonde. Hoe makkelijk dat dat was. En alle keren begint zo’n verhaal zo goed als hetzelfde. Valt ze in herhaling, dat doet een vergeetachtig brein nou eenmaal, zonder dat zij het zelf doorheeft. Tenminste dat denk ik... En hoe geweldig is het dan om telkens weer een ander einde te horen! Ik geniet hier van.

Ondeugende blik

Dat maakte deze opname heel speciaal en zo mooi. Tenminste dat is wat mij het meeste is bijgebleven. Mevrouw de Bengel bleef tot op het laatst volop kletsen en vooral grapjes maken! De verzonnen achternaam komt trouwens uit mijn eigen poëziealbum van 1981. Een juf schreef op de linkerbladzijde: “Petra is een engel met een B er soms voor, want dat mondje kan babbelen hoor...” En ik durf best te zeggen dat dit gedichtje daarom ook zo passend is bij de vlotte en gezellige babbel van ons beiden! Ik weet niet of de filmmaker het gaat laten zien, maar het ondeugende einde, waarop mevrouw kijkend van de camera naar mij en weer terug, en zich dan serieus afvraagt of “die leuke jongen daar, ons nog steeds in de gaten houdt? En of we niet stiekem onze tong uit mogen steken?” maakt dat dit weer een van mijn hele vele geluksmomenten is, in mijn mooie werk in het verpleeghuis, die ik aan mijn blog kan toevoegen.

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer is mijn eigen poëziealbum aan de beurt ;-)