En dan kom je thuis van je werk. Je vriendin zit aan tafel. Er staat van alles lekkers op tafel. Klaar om te lunchen. Zij mag niet gaan werken. Normaal werkt ze in de kinderopvang, maar die is gesloten. Heel misschien mag ze vrijdag, maar als er geen kinderen komen, dan kan ze weer naar huis. Ik zie dat ze al is begonnen aan haar boterham. Ze ziet me kijken. "Sorry, ik had zo’n honger", verontschuldigt ze zich. "Eet gerust verder!" Ik zeg niet dat ik totaal geen eetlust heb. "Maar vertel, hoe was het?" "Nou... uhhh... waar moet ik beginnen? Het gaat wel. Maar wat een heftige ochtend. Wat ik vandaag met eigen ogen heb gezien, is bijna met geen pen te beschrijven. Dit is echt… Ik kan… " En ik sta een beetje met mijn mond vol tanden. "Was het zo hectisch?" "Hectisch? Nee, hectisch kan ik het niet noemen. Dit is gewoon niet te bevatten. Dit is zooo onwerkelijk." Dit kan je ook bijna niet geloven, als je het niet zelf zou zien. Ik ga eerst ff douchen. Alle kleren in de was gooien. "Eet maar gewoon verder, ik neem zo wel iets. Ik ben zo klaar." En weg ben ik...
Terwijl ik onder de douche sta, gaan mijn gedachten terug naar een paar uur geleden. Twee van al mijn lieve collega’s komen met rode wangen, deuken en rode strepen in het gezicht waar het mondkapje heeft gezeten, glimmend voorhoofd van de warmte, de haren nog steeds op een staart, maar helemaal door de war, de huiskamer binnen gelopen. Ik zie twee bedrukte en vermoeide gezichten. "Hey lieverds, hoe voelen jullie je? Hoe is het 'daar'?" Met 'daar' bedoel ik de Cohortafdeling. Dit is een speciale afdeling die nu is ingericht om alle bewoners van de Nieuwe Hoeven die verschijnselen hebben van het Coronavirus beschermd te kunnen verzorgen. Of ze Corona of ‘gewoon’ griep hebben, de symptomen zijn er en dus verblijven ze in quarantaine, zodat ze geen andere bewoners kunnen besmetten. Op de vraag hoe het met mijn collega’s gaat, krijg ik na 6 lange seconden antwoord. Eén collega vecht tegen de tranen die opkomen. "Het is zo... het is zo... kijk ik vind het helemaal niet erg om hard te moeten werken, dat doen we allemaal nu. Iedereen werkt kei en kei hard." De tranen rollen over haar wangen. Het is alleen zoo erg dat je er niet voor de mensen kan zijn, zoals je er voor ze wilt zijn. Ze krijgen niet de aandacht die ze nu zo hard kunnen gebruiken en die ze zo verdienen. En dat doet zo’n pijn. Dat is gewoon zo niet leuk. Ik vind het zo erg. De vrouw van meneer van Tulpen heeft geen afscheid kunnen nemen van haar man. "Dan ben je meer dan 50 jaar samen getrouwd, je man sterft (En dan maakt het niet uit of Corona de ‘dader’ is of iets anders...) en jij kan gewoon geen afscheid nemen... pfff... Ik heb mevrouw niet eens gecondoleerd met het verlies van haar man, dat bedenk ik me nu ineens. Wat erg. Het ging allemaal zo snel." En dan stopt bijna tegelijk ook nog een ambulance om weer een nieuwe meneer te brengen, die wellicht is besmet met het virus. En waar wij voor mogen gaan zorgen. En dat wil ik ook echt doen. Met liefde en plezier. Maar ECHT, dit is zo dubbel allemaal... Ze ratelt maar door. Dan is het even stil. Ze pakt een papieren zakdoek. Snuit haar neus. Wast nog maar een keer haar handen. Ik kijk naar haar. Ik zeg niks. We zwijgen allemaal even.
En ik wil mijn verdrietige collega een knuffel geven. En ook dat mag nu niet. En daar sta je dan. Zo machteloos, zo niet wetende wat te zeggen, nu er gewoon geen woorden zijn. Je voelt elkaars verdriet. Je ziet de pijn in elkaars ogen. Het enige wat er nu in mij opkomt is zeggen dat ik een kop lekkere verse courgettesoep in zal schenken en dat het heerlijk zal zijn om even buiten in de zon een frisse neus te gaan halen. Dat vinden ze heerlijk en zo gezegd zo gedaan! Twee minuten later zie ik ze samen zitten met de zon op hun gezicht. Alsof het kleine batterijen zijn, die zich nu weer aan het opladen zijn...
Ondertussen ben ik de douche weer uit. Heerlijk even letterlijk en figuurlijk alles van me af gespoeld. Voordat ik aan tafel ga zitten om te lunchen, denk ik nóg een keer even terug aan die twee meiden. Ze bedankte me nog voor de soep. Was weer heerlijk, Petra! We kunnen er weer tegenaan! Ik vertel ze nogmaals wat voor KANJERS het zijn! Of zei ik TOPPERTJES? Ik weet het niet meer. Hoe dan ook, ze zijn het beiden. Ik wens ze weer veel sterkte en zeg dat ze extra goed ook voor zichzelf moeten zorgen! Ze kijken elkaar aan, lachen naar elkaar en knikken elkaar bemoedigend toe! “We gaan er weer voor.” bijna in koor. Twee ellebogen geven elkaar een high five en de deur van de Corhortafdeling gaat weer open! Daar gaan ze... totdat deze dienst er op zit. En morgen? Morgen weer een nieuwe dag...
Ik begin aan mijn boterhammen voor de lunch. Kan geen hap door mijn keel krijgen, maar ook ik moet goed voor mezelf zorgen, dus ik begin te eten. En even te vertellen. Tegen het thuisfront. Even. Heel even. En daarna ga ik lekker naar buiten wandelen, gedachten verzetten. Hoofd leegmaken kan ik nu wel willen, maar dat gaat ‘m echt niet worden... Mijn gedachten gaan telkens terug naar mijn collega’s en onze bewoners. Na 10km lopen, ben ik ook weer opgeladen. De vitamine D op mijn gezicht doen me goed. Ik kan er tegen. Morgen weer een dienst.
(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn bloemen aan de beurt ;-)
Reactie schrijven
Corrie (vrijdag, 27 maart 2020 17:53)
Wat heftig allemaal! Heel veel sterkte iedereen.
Elly Gijsbers (vrijdag, 27 maart 2020 17:59)
Hoe triest dit alles , wens jullie allen heel veel kracht , en......zorg ind goed voor jezelf .❤���
Minke (vrijdag, 27 maart 2020 18:01)
Wat schrijf je weer mooi Petra! Kanjers en toppertjes, dat zijn jullie allemaal!!
Jeannette (vrijdag, 27 maart 2020 18:04)
Mooi geschreven over deze ellende. Je ziet die twee collega's van je zitten.
Ook jij bent een topper Petra. Jouw troostsoepje doet meer dan goed �
Rikie van Rooij (vrijdag, 27 maart 2020 18:27)
Wat mooi geschreven Petra , het is idd zo erg allemaal , hier op Maasland ook , zie je de mensen buiten staan zwaaien , t is echt niet te filmen . Wat dit toch moet worden , ik weet t ook niet !!!
Liana (vrijdag, 27 maart 2020 18:29)
Zo verdrietig, maar met veel liefde geschreven Peetje xxx
dinie kuijpers (vrijdag, 27 maart 2020 19:10)
prachtig verwoord weer Petra , maar in wat voor een ellende zitten we toch allemaal .
maar jullie in de zoRg zijn kanjers RESPECT
Willemien (vrijdag, 27 maart 2020 19:21)
Idd Petra...vanmorgen begint mijn dienst met het aandacht geven aan de nachtdienst die helemaal "kapot" is zoals ze het zelf zei en ik al aan haar had gezien. De aandacht die we nu ook voor elkaar nodig hebben en moeten geven is héél belangrijk. We doen het SAMEN met elkaar voor "onze" bewoners en hun naasten. �
Michie (vrijdag, 27 maart 2020 19:30)
Pfff...Dit grijpt me naar mn keel ...wat moet t heftig zijn . Zorg voor elkaar dat doen jullie , zet m op #hartvoordezorg❤�
Gemmy (vrijdag, 27 maart 2020 19:52)
Echt heftig! En niet te bevatten...Sterkte allemaal...en jullie zijn allemaal toppers...!�
Daniëlle (vrijdag, 27 maart 2020 20:10)
Och Peetje, idd corona wat doe je ons aan!
Voel wat je schrijft maak t zelf ook mee met onze bewoners, vandaag huilende bewoners die je dan wil knuffelen maar het mag niet, niet te bevatten en niet te snappen. En idd hard werken is niet erg maar wat is het hard om dit te zien en met je rug tegen de muur aan te staan.
Laten we hopen dat dit snel voorbij is, maar voorlopig moeten we het samen doen. Heel veel sterkte en wijsheid, kracht voor jou en je collega's ����
Marijke van Hees van Hal (vrijdag, 27 maart 2020 20:15)
Eens werkte in in de Nieuwe Hoeven en heb daar gezien en ervaren hoe belangrijk contact is tussen cliënt en vezorgende. Een knuffel kunnen geven aan iedereen die het nodig heeft, zou nu heel welkom zijn.... Maar we weten allen dat het nog heel ver weg kan zijn.
Voor al degene die in de Nieuwe Hoeven geweldige zorg geven en voor al de mensen die daar moeten verblijven een dikke virtuele knuffel.
Heel veel succes ik denk aan jullie allen, en mijn uiterste bewondering is diep gemeend. Liefs Marijke
Angelique (vrijdag, 27 maart 2020 20:37)
Trots op het hele team �
Saskia (vrijdag, 27 maart 2020 21:44)
Dank je voor t delen
Ik stuur jullie heel veel kracht...
En liefde
Elke (vrijdag, 27 maart 2020 23:00)
♡♡♡
Sandra (vrijdag, 27 maart 2020 23:55)
Wat zijn jullie allemaal toppers
Cindy (zaterdag, 28 maart 2020 06:51)
Wat ben ik toch trots.
Vooral op jou maar ook zeker op je collega's in de zorg. ❤� Je bent mijn toppertje!!!❤�
Petra (zaterdag, 28 maart 2020 08:35)
Tranen in mijn ogen. Ik kan jullie berichten niet eens hardop voorlezen. Daar zit die bekende ‘brok’ in mijn keel. Zoveel dank voor jullie hartverwarmende woorden. SUPER lief, ik moet huilen, maar krijg hier ook heeeel veeeel energie van! Dank jullie wel...
Corry (zaterdag, 28 maart 2020 11:05)
Een heel heftig verhaal als je dit leest komen de tranen vanzelf. Jullie zijn Toppers en doen 1000% je best. Heel veel Sterkte en Stay Healthy ��������
Monique (zaterdag, 28 maart 2020 12:02)
Wat zijn jullie Toppertjes ������
Ik wens jullie heel veel Sterkte Succes en Kracht toe in deze Ohhh zo Bizare tijd toe ������
Joke v Bergen (zaterdag, 28 maart 2020 13:45)
Wat heb je dat weer geweldig verwoord Petra, het is inderdaad zo dat je het samen doet al is het maar met een kopje soep zodat je collega's er weer tegenaan kunnen!!
Samen sta je sterk!!
Anne (maandag, 30 maart 2020 19:12)
Ik kan niets anders zeggen dan dat ik zo ontzettend trots op je ben! Ik zie hoeveel liefde je nog steeds aan de bewoners en aan ons geeft. Ookal kun je geen arm om iemand heen slaan, ik voel(de) hem echt wel! Je luisterend oor, je oprechte aandacht, je liefde voor je werk.. echt Petra, JIJ bent een toppertje!
X