Binnentuin

Het Coronavirus heeft ons na ruim 2 maanden nog steeds in de macht. Al is het goede nieuws dat er sinds vandaag weer wat versoepelingen zijn. De meeste scholen zijn weer open. Kinderdagverblijven gaan weer draaien en zo kan je ook weer naar de kapper. In 25 verpleeghuizen is een proef gestart, waarbij onder strikte voorwaarden één vaste bezoeker per bewoner wordt toegestaan. Maar we zijn er nog niet, al komen er steeds meer lichtpunten ook bij mij. Steeds vaker zie ik positieve dingen. Of ik WIL er gewoon meer zien, omdat ik me steeds beter besef dat de situatie nu eenmaal S#^t is waarin we zitten. Weet je nog mijn mantra van een aantal dagen geleden? Je kan wel van alles willen, maar veel dingen, NU op dit moment, kunnen gewoon niet. En dan, tja dan kan je er maar het beste van zien maken. En dat klinkt allemaal zo simpel, maar blijft voor sommigen mensen lastig. Voor mijzelf soms ook. Zeker niet eenvoudig om proberen te ‘Omdenken’. Ineens kon ik deze hele situatie zien als toen ik stopte met roken. Of die SPW3 opleiding die ik een paar jaar geleden ging volgen. Of die wandeling op een vulkaan op ‘t Griekse eiland Santorini lopen, terwijl het boven de 34 graden warm is. Gaan werken in een verpleeghuis met ouderen die ook nog een vorm dementie of psychiatrisch verleden hebben, terwijl je gewoon ‘nul’ ervaring hebt! Noem iets op. Als je ècht ZELF iets wilt, dan lukt het je. Daar ben ik van overtuigd. Niet meer bang zijn voor Corona.

Nick en Simon

Een paar weken geleden werd mij de vraag gesteld: Wat is het mooiste gebaar in de zorg dat je bent tegengekomen in deze Corona-crisis of zelf aan mee hebt gewerkt? Naast de verdrietige en angstige voorbeelden zijn er gelukkig ook heel veel geweldige momenten geweest. Er was niet 1 mooi moment. Het zijn er zoveel! Het enorme hekwerk dat geplaatst werd in de binnentuin bij ons op Berkenlaan (Verpleeghuis Nieuwe Hoeven te Schaijk) zodat de bewoners toch naar buiten kunnen met dit prachtige weer. En wat ik al eerder schreef over knuffelen en aanraken, is ook naar buiten gaan zo belangrijk voor iedereen, maar zeker voor onze bewoners die de ziekte dementie hebben. Mensen eten beter, slapen beter en zijn vrolijk als ze buiten zijn. Ik stond met tranen in mijn ogen, toen dat binnen enkele dagen gerealiseerd kon worden! Nu konden zowel de bewoners op de Cohort als de bewoners van Berkenlaan naar de binnentuin, lekker een frisse neus halen of genieten van de eerste lentezon! “Nou kan ik weer voor de plantjes zorgen. Normaal doet ‘ons vrouw’ dat altijd thuis. Maar ik heb goed opgelet. Een beetje de grond los maken, rondom de bloemen, dan kan het water er goed bij! Di doe’k gèr nou. Waar staat de gieter?” aldus de 86-jarige Nick. Medebewoner Simon staat naast hem en zegt meer als mededeling: "Wat ben jij nieuwsgierig." Waarop Nick met zijn droge humor zegt: "As ge veul vroagt, dan witte veul!" En meteen erachter aan, omdat we nu allemaal moeten lachen en hij vanavond duidelijk op de praatstoel zit: "En ik ben gin perd, mar wel zo lomp. Witte da ok meteen..."

Suzan en Freek

Vorige week was er het gesprek dat ik had met Freek, nadat ik zijn vrouw Suzan aan de telefoon gesproken had. Terwijl ik eerst nog even met haar aan het bellen ben, schuif ik aan tafel waar Freek zit. Het is fijn, om weer even iemand van het thuisfront te horen, merk ik. Sommigen partners kwamen bijna dagelijks op bezoek. Die missen wij net zo goed natuurlijk. We vragen kort hoe het met elkaar is en dan vertel ik dat ik tegenover Freek aan tafel ben gaan zitten. Nu gaat het gesprek van hak op de tak. Ik vertel over de heerlijke witlofschotel die ik had klaar gemaakt. Suzan begint te lachen: "Freek lust helemaal geen witlof." Haha, vandaag wel, geheime recept van "du chef!" zeg ik met een nabootsend Frans accentje. Suzan zegt dat we de rumbonen en de Mozart kuglen uit de kast op zijn kamer mogen pakken. "Deel maar uit, anders lopen ze straks weg!" Als ik tegen Freek zeg dat ik ‘zijn Suzan’ aan de telefoon heb en we alle chocolaatjes op zijn kamer zo meteen gaan opeten, dat ze anders weglopen, begint hij te glimlachen met die vrolijke pretogen van hem! En tegelijk zie ik zijn ogen nat worden. Waarschijnlijk toch even dat gemis en de grappige woordspeling van zijn vrouw, die er nu even niet in het echt is.

Met de fiets

Nadat ik het telefoongesprek beëindigd heb, besluit ik dan ook met een kop koffie nog even bij Freek te blijven zitten. "Werd u een beetje verdrietig net?" "Ja, soms heb ik dat wel." "Het is ook niet erg om af en toe een traan weg te pinken", zeg ik tegen Freek. "Weet je wat zo mooi is, een jaar heeft 365 dagen. Dan zijn er ook meer dan genoeg dagen om te lachen!" Waarop Freek weer serieus zegt: "Ja, en dus precies zoveel dagen om een traan te laten!" Hij heeft gelijk. "Maar dat gaan we niet doen hè, een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd." Ik krijg een glimlach van hem. Zijn hand klopt even op die van mij. (Ja, ik weet dat ik zometeen eerst weer mijn handen ga wassen. Dank je wel, Corona.) Het blijft dan even stil. Ik besluit het gesprek een andere draai te geven. “Wat fijn dat Suzan morgen komt, hè. Ze komt op de fiets en neemt aardbeien mee!" Hij is blij met dit nieuws. Zijn ogen die even verdrietig keken, stralen ineens weer al vraagt hij zich wel hardop even af: “Met de fiets? Een knappe prestatie” tuit hij met zijn lippen... Ach, Freek, ik ben blij dat ik je weer die lach op je gezicht zie krijgen en zeg: “Het zijn toch te kleine dingen die het doen hè?” “Ja”, zegt ie heel kort. “En het zijn de grote dingen die je overkomen.” “Oh?” vraag ik dan, “Wat doe je daar dan mee?” “Die gooien we weg!” Haha, lach ik als een boer met kiespijn, was het soms maar zo simpel…

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn namen van Nederlandse zangers en zangeressen aan de beurt ;-)