De Liefste ben jij

De rode roostermap ligt op tafel. Op de voorkant staat ‘Rooster’ met handgeschreven letters en een bloem getekend. Mevrouw Kreeft (Trouwens. Hoe ik altijd weer namen verzin, vroeg laatst iemand mij? Zo dus: Rood + Juli + Sterrenbeeld = Kreeft) komt aan tafel staan en zegt: “Oh deze neem ik mee." Ik reageer: “O? Oké. Wat wil je er mee doen?” “Nou gewoon. Naar mijn kamer. Ik moet nog. En dan deze. Want ik had.” Een wirwar aan woorden. Ze heeft een onrustige ademhaling. “Hmmm. Had je deze nodig? Op je kamer? Maar je kan toch niks met het rooster doen?” vraag ik vriendelijk. “Jawel hoor.” En de tandwielen van mijn ‘bovenkamer’ beginnen meteen te ratelen. “Kom eens gezellig even hier bij mij zitten. Ik zal eens wat te drinken inschenken. En dan ga ik speciaal voor jou iets maken, wat je mee kan nemen naar je kamer. Helemaal voor jou alleen!” Enigszins teleurgesteld kijkt mevrouw Kreeft me nu aan. Voel me beetje schuldig, maar ergens weet ik dat het goed gaat komen. Dan sta ik snel op. (Snel, omdat bewoners soms gewoon weer weg lopen, omdat ze even vergeten) Loop naar de koelkast. Ik pak de pakken sinaas- en appelsap, zet wat glazen op het dienblad, stiften en een wit A4-tje. Ik zit weer naast mevrouw Kreeft. Vraag wat ze graag wil drinken. Laat de pakken zien. Doe die maar. En ik schenk sinaasappelsap voor haar in en ga verder met ons gesprek.

Niet wijs

“Rooster is toch geen mooi woord?" "Nou." "Wat is een mooi woord?” “Dat weet ik toch niet.” Ze lacht. “Wat dacht je van De mooiste? Ze kijkt me aan. "Nee, ik zie het al. De leukste? Ook niet? De liefste!!" roep ik enthousiast. En dan verschijnt een hele grote lach op haar gezicht. “Jij bent echt niet wijs”, zegt ze. Dat is een JA voor mij. "Gaan we die doen!" En ik pak een blauwe stift. Trek de dop eraf. Mijn hand gaat over het papier en binnen 2 minuten is de tekening klaar! "Wat mooi." "Alsjeblieft, deze mag jij meenemen." Mevrouw Kreeft drinkt haar glas leeg, pakt de tekening op en loopt de huiskamer uit. Vervolgens loop ik naar een paar andere bewoners die in het zitje bij de televisie zitten en schenk ook voor hen wat te drinken in.

Als ik daar net mee klaar ben, komt mevrouw Kreeft, met de tekening nog in haar handen, weer terug gelopen in de huiskamer. "Hey, kom je nog wat drinken?" "Ja dat is goed." “Wat heb je een mooie tekening in je handen." Ze kijkt er trots naar. "Heb jij die gemaakt?" "Nee, dat kan ik niet, hoor." "Wie heeft die dan gemaakt?" Ze kijkt rond. Naar de tafel waar we net samen zaten. Op zoek naar mij, althans degene die de tekening maakte. Maar ik sta nu op een andere plek voor haar neus. Ik zit niet meer aan de tafel waar ik net zat. Ik kijk om naar die plek. Volg haar ogen. Kijk met haar mee. Dan weer terug naar haar. Ik stel de ondeugende vraag: "Zat ze daar?" "Ja!" "Lijkt ze op mij?" “Neeee”, zegt ze vol overtuiging, “ze was veeeel jonger!” En met een grote lach op ons beider gezichten, hoor ik ook mijn collega achter me hard lachen. Ik ga nog ff door. “Wat staat er trouwens geschreven?” “Haha, dat weet jij wel!" Maar ze leest het hardop voor: de LIEFSTE ben jij! Maar dat wist jij al, hè? Ze komt naar me toe. Onze voorhoofden knuffelen elkaar. Ik voel twee handen op mijn schouders. Ik krijg een extra knuffel van mevrouw Kreeft. En zij weet niet half hoe hard ik die kon gebruiken vandaag. Of voelde zij het ook? Ik ben er niet alleen voor de bewoners. Zij zijn er ook voor mij!

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn sterrenbeelden aan de beurt ;-)